Het eerste seizoen van Homeland was de televisiehit van 2011. Het verhaal van de CIA agente die er van overtuigd was dat er een marinier naar de kant Al Qaida was overgelopen hield miljoenen mensen aan de televisie gekluisterd, waaronder niemand minder dan Barack Obama. Had het eerste seizoen één lange opbouw met een klapper op het einde, het tweede seizoen is een stuk minder evenwichtig. Brody is van teruggekeerde marinier inmiddels opgeklommen tot congreslid en staat op het punt genomineerd te worden als kandidaat voor vice president. Dan komt Saul er achter dat Carrie het al die tijd bij het rechte eind had wat betreft Brody. Er ontstaat een kat en muis spel tussen Carrie en Brody: van haat en liefde, vertrouwen en bedrog, van aantrekkingskracht en afgestoten worden. Soms gaat het verhaal heel snel, terwijl de scenes tussen Carrie en Brody tergend langzaam kunnen zijn. Het was hollen of stilstaan, wat er soms voor zorgde dat mijn aandacht iets verslapte. Ook de manier waarop Carrie de ene keer wel geloofd werd en de andere keer niet schepte aan mijn kant wat verwarring. Wat niet wegneemt dat het weer fantastisch spannend drama was en dat ik blij ben dat er nog een derde seizoen aankomt.